تراشکاری و فرزکاری

از آنجا که ابزار تراشکاری در طی فرآیند ثابت است، تراشکاری از ترکیب دو مشخصه اصلی یعنی دوران قطعه کار و پیشروی ابزار روی قطعه تشکیل می شود. اگر پیشروی ابزار تراشکاری در راستای محور قطعه باشد، قطر قطعه رفته رفته کاهش می یابد. اگر پیشروی ابزار از انتها قطعه به سمت مرکز باشد یعتی می خواهیم طول قطعه را کاهش دهیم. بعد از انجام عمل برشکاری برای اینکه براده ها را از روی کار جدا کنند از رنده یا قلم های تراشکاری استفاده می کنند. 

ابزار کار باید ویژگی های مهمی نظیر: مقاومت بالا در برابر حرارت و سائیدگی، داشتن سختی کافی برای نفود به قطعه مورد نظر، داشتن مقاومت کافی برای برخورد با لبه های برنده قطعه و … . از دو نوع فولاد مختلف آلیاژ و غیر آلیاژ برای ساختن ابزار تراشکاری استفاده می شود. فولاد ابزار غیر آلیاژ (فولاد کربن یا فولاد ابزار) بین ۵ تا ۵٫۱ درصد کربن دارد و نهایتا تا دمای ۲۵۰ درجه سانتی گراد مقاوم است. به همین دلیل برای سرعت برش های بالا مناسب نیست و اغلب برای ساخت رنده های تراشکاری از آن استفاده می کنند. 

در مقابل فولاد آلیاژ دار شامل ولفرام، کروم، وانادیوم، مولیبدن و .. است و تا دمای ۶۰۰ درجه مقاوم است.  از آنجا که آلیاژ ولفرام بیشترین تاثیر برای مقاومت ابزار را دارد و فلزی گران قیمت است فقط برای قسمت برنده ابزار از آن استفاده می شود. رنده های الماسه یکی دیگر از رنده های تراشکاری هستند که جنس و مقاومت بسیار خوبی در برابر سائیدگی دارند و برای ظریف کاری قطعات استفاده فراوانی از آنها می شود. برای انواع تراشکاری ها از جمله روتراشی، پرداختکاری، سوراخکاری، پیچ تراشی و … باید از قلم مناسب استفاده شود